ﺑﺨﻮﺍﻥ ﺑﻨﺎﻡ چوقا و دبیت
”ﺑﺨﻮﺍﻥ ﺑﻨﺎﻡ چوقا و دبیت”
ﮐﻪ دوباره بهار ما سلام خواهد داد
ﻭ شیرسنگی: ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ از افق ها فریاد خواهد زد،
ﻭ مسعود : ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﮔﻞ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ
ﻭ بختیاری: سلام ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ
ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﻭ چشمه کوهرنگ: ﺯﻻﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﮔﻮﺍﺭﺍ ﺗﺮ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ
ﻭ زرده کوه: ﺑﺪﻭﻥ ﻏﺒﺎﺭ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ
ﻭ ﺑﺮﺁﻣﺪﻥ آفتاب ﺍﺯ ﭘﺲ ﮐﻮﻩ
ﮐﻪ کبک ﺑﺬﺭ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﯽﺁﻭﺭﺩ
ﻭ ﺩﺭ شیمبار می پاشد
آن روز ﭘﺮ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ و زیبایی ﺍﺳﺖ.
ابرها دوباره خواهند آمد و نم نم باﺭﺍﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﺑﺎﺭﺩ تا ﮐﻪ این خشکسالی را از بین ببرد ﻭ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ کارون ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﺏ .
ﺑﺨﻮﺍﻥ ﺑﻨﺎﻡ تاراز و کینو:
ﮐﻪ ﺑﻬﺎﺭ را خواهیم دید
و بلوط و بنه دوباره شکوفا شوند.
ﻣﻦ ﺍﺯ ﻗومی ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ :
ﮐﻪ ﻋﻘﺎﺑﺶ در سینه زرده کوه هنوز پرواز می کند، از جایی ﮐﻪ ﺗﺎﺭﯾﺨﺶ ﺑﺮ ﺩﻝ ﮐﻮه ها ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ
ﻭ ﺷﻌﺮﺵ : ﭼﻮﻥ ﺑﻬﺎﺭ بختیاری ﺩﺭ
ﺩﻝ ﻋﺎﺷﻖ داراب و مسعود ﺍﺳﺖ
ﻭ ﻋﺰﺗﺶ : ﺩﺭ ﺳﯿﻨه شیرعلیمردان
ﻭ ﺭﻭﺣﺶ : ﺣﺮﻑ سردار اسعد
ﻭ ﺷﺎﺩﯾﺶ ﺩﺭ صدای کرنا و سرناز
ﺍﯾﻨﺠﺎ :
ﺯﺍﺩﮔﺎﻩ للری ﺍﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﻣﯿﺪﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺭﺍ
ﻣﻦ ﺍﺯ ایلی ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ :
ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺶ بخت یاری ﺍﺳﺖ
سربلندی اش ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ پیداست
ﺭﯾﺸﻪ ﺍﺵ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﮐﻬﻦ
افتخار ایران است ﺳﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﻦ
“ﻫﻤﻪ به نام ﺍﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﯿﻢ”
متن از : طاها بابادی
