در زمان فتح تهران توسط مشروطه طلبان بختیاری ، جنگاوران بابادی بالغ بر سیصد نفر به فرماندهی امان الله خان بابادی (پدر رضی خان بابادی) و میرزاحسین خان انتظام الملک بابادی، بصورت بارز و تعیین کننده ایی حضور داشتند.

آنها بصورت پیش مرگ در جلوی لشکر بختیاری حرکت می نمودند و سنگرهای سخت و نفوذناپذیر لشکر استبداد را فتح می کردند.
هنگامی که بابادی ها به نزدیکی یکی از دروازه های تهران بزرگ رسیدند (دروازه ایی که قرار بود آنها فتح کنند)، بسیار نفوذ ناپذیر عمل می کرد، به طوری که استبداد طلبان در مسجدی در این دروازه بر روی هر مناره آن دو تک تیرانداز قرار داده بودند، البته عده دیگری از آنها نیز در مسجد مستقر شده بودند.
این سیاست آنان ،ناشی از تفکر عمروعاصی جنگ صفین بود که با استفاده ابزاری از اعتقادات دینی و باورهای مذهبی توسط مستبدین، سعی بر حذف رقیب خود کردند.
باتوجه به اینکه در لشکر بابادی ها مردان با خدا و مذهبی بسیاری حضور داشتند، آرایش نظامی مستبدین در مسجد، مانع بزرگی برای پیشروی آنان به داخل شهر شده بود، بعلت اینکه در اعتقادات این مردان بزرگ تیر انداختن و شلیک به مسجد عمل حرام و گناه بزرگی محسوب می شد

بتدریج این موضوع در حال تبدیل شدن به عاملی برای شکست لشکر شجاع بابادی می گردید، که جمعی از بابادی ها تصمیم گرفتند بصورت چریکی بدون شلیک یک تیر وارد مسجد شوند، در میان آنان آعباس خسروی(از عموزاده های حبیب الله خان خسروی)، آملا جلیل، آرضا پرویزی(آرضا پسر میرزاحسین خان که در شجاعت و تیراندازی همانندی نداشت)، آعلی مدد جهانگیری، آجونمراد میرکاد ، آامیرمحمدحسینی و… تصمیم گرفتند وارد مسجد شوند.

در حینی که این گروه، از جهات مختلف برای ورود به مسجد حمله ور شده بودند، آعباس خسروی توسط فردی که در مناره مسجد مستقر شده بود از ناحیه گلو مورد اصابت تیر قرار گرفت و شهید شد و آقباد جهانگیری نیز مجروح گردید، اما بقیه وارد مسجد شدند و حدود بیست نفر نیروی مستقر در مسجد را دستگیر نمودند ولی مشکل هنوز پابرجا بود و افرادی که در این مناره ها حضور داشتند، حرکات لشکر بابادی را در کنترل خود داشتند و جلوی عبور از این دروازه ها را گرفته بودند.
کماندوهای بختیاری به مناره ها حمله ور شدند، مناره اولی دری آهنی داشت که از داخل قفل شده بود و امکان ورود به آن غیرممکن بود و راه دیگری وجود نداشت اما مناره دوم در داخل درب آهنی اصلی دریچه ایی وجود داشت که آملا جلیل و آرضا پرویزی از آن داخل شدند و پله ها را به آرامی به سمت بالا طی می کردند تا بتوانند با بهره گیری از اصل غافلگیری تک تیراندازها را تسلیم کنند.
هنگامی که آملا و آرضا، دستور تسلیم را به آنها ابلاغ نمودند، یکی از آنها به سمت دلاوران بختیاری حمله ور شد و در این درگیری نیروی مستبد از مناره به پایین پرت شد و دیگری هم دستگیر گردید.
لیکن هنوز دو تیرانداز در مناره دوم باقی مانده بودند که حل آن مشکل بنظر می رسید و دلاوران بابادی در اینجا با استدلال اینکه می توان از زاویه ایی که در جهت مسجد نباشد، به مناره مسجد شلیک کرد.

آملا جلیل و آرضا پرویزی که از تک تیراندازان بنام زمان خود بودند، از همان محل مناره تصرف شده اولی، مناره دوم را هدف قرار دادند و با شلیک مناسب، تک تیراندازان را شکار و ورود لشکر بابادی از این دروازه را ممکن کردند.
طبق تحقیقات انجام شده و شواهد موجود دلیر مردانی همچون آمصطفی پرویزی، آعباس خسروی، آصیدمراد بدری، آپیرعلی خدادادی، آحفیظ الله داوودی و آعزیزالله مهربابادی از ایل بابادی برای موفقیت انقلاب مشروطه جان خود را فدا کرده و به شهادت رسیدند.
قابل ذکر است مقبره شهید بزرگوار مشروطه آعباس خسروی در امامزاده شاه عبدالعظیم حسنی شهر ری به خاک سپرده شده و گواه و سندی بر حضور غیرتمندانه ایل بابادی در حماسه بزرگ ملی مشروطه می باشد.
اسامی جمعی از دلیرمردان ایل بابادی که بعنوان بخشی از سپاه بختیاری در کنار برادران خود از ایلات دیگر هفت لنگ و چهارلنگ در فتح تهران حضور داشته و با شجاعت تمام تحت فرمان سردار اسعد بختیاری حماسه آفریدند که در تاریخ بعنوان سواران بابادی فاتح تهران از آنان یاد شده در زیر آمده است:
آالله قلی سلیمانی ، آحبیب احمدی ، آبهزاد سلیمانی ، آشیرعلی سلیمانی، آمجید احمدی ، آصفر علی سلیمانی(امسمالی)
آ امیر محمدحسینی، آملکی محمدحسینی ، آرفیع محمدحسینی، آصیفور غیبی ، آلطفعلی غیبی، آعلی گدا غیبی، آفتح الله یوسفی ، آعلیرضا یوسفی، کربلایی آاحمدآقا نجفی، آنجف نجفی حاجیور ، آغفور نجفی،آصیدمراد بدری(حاجیور)
آمحمدآقا روزبهی ، آاحمدآقا روزبهی، آجواد جلیل ، حجی خسروی جلیل ، آعلی آقا فرهادی جلیل، آملا جلیل(جلیل)، آامیرقلی امانی، آمحمد کاظم اقبالی، آعبدالخلیل مهدی پور،آحیدرقلی حبیبی، آ فرج الله حبیبی،آعزیزالله مهربابادی (تقی عبداللهی)
امان الله خان خسروی، آقباد جهانگیری، آابوالقاسم جهانگیری ، آ علی مدد